تازه رفته بود جبهه.

نامه داده بود که میخواد بیاد .

یک ماه ونیم بود که ندیده بودیمش.

دلمون برای دعواهامون تنگ شده بود.دلمون برای اون روزایی که بهمون پول تو جیبی میداد تا برا خودمون چیز میز بخریم.دلمون برای همه تعصبی که رو ما خرج میداد.

منو و خواهرم منتظر اومدنش بودیم.توراه مدرسه تا خونه بودیم که به ما گفتن داداشت از جبهه اومد.

کلی ذوق کردیم و قدمامونو تندتر کردیم تا ببینیمش.دلمون خیلی براش تنگ شده بود.خونه بدون داداش اصلا صفا نداشت.

وارد حیاط خونه که شدیم خواهرای بزرگترم دورش حلقه زده بودن داشتن با هم صحبت میکردن.تا مارو دید

گفت سلام ابجیهای خوبم.چطورین .خوبین. اومد مارو ببوسه.اون داداشم نبود.زمین تا اسمون فرق کرده بود.

قیافه اش .حرکاتش.انگار برام غریبه شده بود. ازش خجالت کشیدم.با هم روبوسی کردیم. یه بوی عجیب میداد.

سفره ناهار که پهن شد موقع اذون بود.اذون ظهر.

دیدم وضو گرفت وسجاده رو پهن کرد.همه نگاش میکردیم.سجده رو طولانی کرد.قیافه اش نورانی شده بود .من این تغیر رو میدیدم .به خودم جرات نمیدادم باهاش شوخی کنم . داداشم خیلی بزرگ شده بود .

دو روز موند ورفت.

بعد چهل روز نامه داد که میخواد بیاد.

فردای روزی که قرار بود بیاد ازش خبری نشد.شبش خواهرم خواب دیدکه در قبرستان محلمان تشیع جنازه است.جمعیت موج میزنه. خواهرم میگفت:من گفتم تشییع کیه؟ دیدم یه دفعه جنازه رو پایین گذاشتند تا من جنازه رو ببینم.داخل تابوتو نگاه کردم جز گل سرخ چیز دیگری نبود هرچی گلهارو کنار میزنم اثری از جنازه نمیبینم.فقط گل بود وگل. اومدم خونه. دیدم مادر مرحومم داره اتاق جلویی خونمونو که درش از رو سکو راه داشت جارو میزنه و خونه تکونی میکنه .گفتم مامان چیکار داری میکنی؟ گفت مهمان دارم باید خونه رو جارو کنم.از خواب بلند شدم.شک نکردم که داداشم شهید شده.

خواهرم خیلی بیتابی میکرد.منتظر این خبر بود وخبر واقعیت داشت. تلخ ولی شیرین

شیرین از  اینکه داداشم  راه درست رو انتخاب کرد و رفت.

واقعا چه خبری تو جبهه ها بود که اینطور بچه هارو عوض  می کرد.

جای محبت پدر ومادر و خواهر وبرادر و همسرو فرزند رو گرفت .پرشون داد مثل  پرواز برگهای پرپر شده گل سرخ بدست باد .

هرکه تورا دید گفت برگ گل سرخ را باد به کجا میبرد.

یاد همه بچه های جبهه و جنگ به خیر.