کنار قبر مادر ایستاده بود .تولد 1328 وفات 1360

32 سال داشت که عمرش رو به خاک داد.

8 تا بچه قد ونیم قد که اخریش 6 ماه داشت.

روز مادر بود.مسیرتا ارامگاه را با اشک رفت.

میگفت هیچ وقت روز مادر خوشحال نبود.

میگفت بعض وقتها فکر میکنم بچه هایی که مادر ندارند خدا هم نگاشون نمیکنه.

انگار تو دنیا کسی رو ندارند.

میگفت: شما نمیدونید من چی میگم.اگه یه شب خواهر برادرا از خاطرات مادر باهم بگین وبعدش همه با هم گریتون بگیره چی ؟فکرشو میکنین.

میگفت میدونین که اگه مادر ادم بمیره پدر هم با هاش محبتش کم میشه .گفتم نه مگه میشه؟ میگفت اره

خودشون مقصر نیستن.روزگاز همینه.این بچه ها هستن که یه دفعه یتیم میشن.

اونا خودشونو باید برای یه مبارزه اماده کنن.تحملشون بالا ببرن. وارزوهاشونوکم کنن.

اخ دیگه کسی نیست که نازشونو بکشه.

میگفت مادرم که بود من وخواهرکوچولوم کنار در منتظر بابا بودیم تا از سرکار بیاد.بابا که

میومد نفری یه دونه سکه 1 تومنی میذاشت کف دستمون وما ذوق میکردیم .

بعد مامان، اینم رفت کنار وخاطرش برامون باقی موند.اخه بابا بعد مامان  که رفت ازدواج کرد،

دیگه مارو از یادش برد.به فکرش نرسید که به اون نیاز داریم.بقول خودش اونقدر گرفتاری داره وبرای سیر کردن اینهمه ادم وقت نداره چه برسه از این کارا.خیلی گریه کردیم .من واو باهم .

به مادرم فکر کردم.رفتم خونه یه بوس از گونه اش بگیرم.