تلقی نهج البلاغه از عبادت تلقی عارفانه است بلکه سرچشمه و الهام بخش تلقی های عارفانه از عبادت ها در جهان اسلام پس از قران مجید و سنت رسول اکرم کلمات علی و عبادتهای عارفانه علی است.  ریشه همه اثار معنوی اخلاقی و اجتماعی که در عبادت است در یک چیز است : یاد حق و غیر او را از یاد بردن . قران کریم در یک جا به اثر تربیتی و جنبه تقویتی روحی عبادت اشاره می کند و می گوید نماز از کار بد و زشت باز می دارد و در جای دیگر می گوید نماز را برای اینکه به یاد من باشی بپادار اشاره به اینکه انسان که نماز می خواند و در یاد خداست همواره در یاد دارد که ذات دانا و بینایی مراقب اوست و فراموش نمی کند که خودش بنده است. ذکر خدا و یاد خدا که هدف عبادت است دل را جلا می دهد و صفا می بخشد و ان را اماده تجلیات الهی قرار می دهد . هدف از ترسیم چهره عبادت و عباد در نهج البلاغه شب زنده داری ها و واردات قلبی و گناه زدایی و درمان اخلاقی و انس و لذت است. هر کسی که یک دوره نهج البلاغه را مطالعه کند می بیند علی (ع) در باره حکومت و عدالت حساسیت خاصی دارد و اهمیت و ارزش فراوانی برای ان ها قائل است در ایه کریمه 25 سوره حدید برقراری عدالت تا انجا بالا رفته که پیامبران الهی به خاطر ان مبعوث شده اند. علی می فرماید لاحکم الا الله اما به این معنی که اختیار وضع قانون با خداست به وسیله افراد بشر اجرا شود. مردم را از فرمانروای نیک یا بد چاره ای نیست در پرتو حکومت و در سایه حکومت است که مومن برای خدا کار می کند و کافر بهره دنیا می برد . به وسیله حکومت است که مالیات ها جمع اوری و با دشمن نبرد و راه ها امن و حق ضعیف از قوی باز ستانده می شود تا ان وقتی که نیکان راحت گردند و از شر بدان راحتی بدست اید .