چندیست که منطقه ی ما تبدیل به شهرستان شده که جای بسی خوشحالیست و اینکه وضعیت حقوقی جمعی از همکارامون به دلیل قرار گرفتن در قسمت مرزی و کنار دریا تا حد زیادی افزایش یافته که انشا الله بیشتر هم بشه البته به ما که تعلق نگرفته .نوش جان همکارامون.اما با این افزایش مزایا به نظرم پرداختن معلمین به نقش الگویی خود خیلی کمرنگ شده و مسائل اقتصادی محور اصلی دغدغه انهاست تا پرداختن به این پیشه ی مهم  و سرنوشت ساز برای بچه های مردم.البته از حق جمعی از دبیران دلسوز و متعهد نمیگذریم که اگر الان خیمه برپاست به خاطر عشقیست که این عده  به حرفه ی خود دارند و ایثار می کنند.نقش تربیتی معلم اثر عمیقی بر الگو پذیری دانش اموزان در استفاده از این الگوها دارد.متاسفانه این امر مورد غفلت قرار گرفته و  اولویت خواسته های فرهنگیان ما در درجه اول مسائل مادیست ( که البته تمام نشدنیست و هیچ کاریش  هم نمیشه کرد و تنها نتیجه تحلیل رفتن بهای معلمیست ...)نه اشنایی با روشهای نوین تربیتی و بالا بردن توان علمی خود و کمک در رفع مشکلات تحصیلی و تربیتی دانش اموزان (و خلاصه خوندن خوندن، نخوندن هم نخوندن.)اگر در اموزش و پرورش مشکل داریم به این دلیل است که خود معلمین ما هم در انتقال اندیشه و دانش ها و بینشها مشکل دارند.بچه های ما بروز هستند این ما مجریان اموزشی هستیم که در شرایط مساوی با بچه ها از انها عقبیم .بیشتر معلمین ما هنوز توان  کار با رایانه  رو ،توانایی نوشتن یک مقاله در حیطه ی کاری خود را ندارند.نمیتوانند با والدین دانش اموزانشان ارتباط برقرار کرده و چهار کلمه اشاره به استدلال فلان کارشناس اموزشی در مسائل تحصیلی و تربیتی نمایند.و در یک کلام بقول مشاور ادارمون هنوز  سنتی کلاس را اداره میکنند و منتظر پایان ماه هستند .انکار این امر گول زدن خودمان است و این معضلیست که هراس داشتن از پرداختن به ان ما را از قافله پیشرفت باز میدارد.عیب نیست که به عیبمون بپردازیم و نقش الگویی معلمی رو زنده کنیم.