سالروز شهادت هشتمین ستاره آسمان ولایت و امامت حضرت علی ابن موسی الرضا علیه السلام بر همه شیعیان تسلیت باد.

در غروب نگاه محزونت
چه غریبانه اشک می ریزی
خوب شد که ندید فرزندت
روضه خوان شد نگاه خونبارت
سر سپردی به خاک دلتنگی
گریه گریه مصیبتی اعظم
چه به روز دل تو آوردند
ذکر لب های تشنه ات هر دم
آه با چشم غرق خون دیدی
هم نوا شد دل شکسته تو
بوی باران و بوی دلتنگی
چه شده که شقایق و لاله
آسمان هم به گریه افتاده
ناله ناله فرات می ریزد آرزویی به جز شهادت نیست
و به بالین تو جوادت نیست
بین آن کوچه دست بر پهلو
کوچه، دیوار، لاله، در، پهلو
گوشه حجره قتلگاهت بود
جاری از گوشه نگاهت بود
که عطش شعله می کشید از جان
السلام علیک یا عطشان
کربلا کربلا مصیبت بود
با سری که پر از جراحت بود
می وزد از حوالی چشمت
می چکد از زلالی چشمت
هم نفس با نگاه بارانیت
زمزم اشک های پنهانیت

اما بعد

چند هفته بعد از انتخابات 22 خردادماه 88 را به خاطر آورید. آنچه در داخل کشور جریان داشت، آشوب و بلوای فتنه گران بود که همه جا با مقابله مثال زدنی مردم روبرو می شد و نهایتا بعد از چند هفته و هنگامی که هویت وطن فروشانه سران فتنه برملا شد، کسانی که به توهم تقلب به خیابان ها آمده بودند، پا پس کشیدند و به وضوح متوجه شدند که فریب سرویس های اطلاعاتی آمریکا و انگلیس و اسرائیل را خورده اند و زبان جین شارپ و جرج سوروس و ریچارد رورتی و... در دهان خاتمی و موسوی و کروبی جاسازی شده است.
این وجیزه اما موضوع دیگری دارد. تبلیغات گسترده رسانه های آمریکایی و اروپایی را به خاطر می آورید. «کاه» را «کوه» نشان می دادند و پی درپی در این شیپور فریب می دمیدند که کار جمهوری اسلامی ایران تمام است و با ذوق زدگی مصنوعی از پایان حاکمیت اسلام سخن می گفتند و این که دیگر در ایران از ضدیت با آمریکا و اسرائیل خبری نخواهد بود! و... بدیهی است که این عملیات روانی دوام چندانی نداشت و حماسه 9 دی و 22 بهمن میخ نهایی را بر تابوت فتنه کوبید و سران فتنه از آن پس به مرده های متحرک تبدیل شدند و آمریکا و انگلیس و اسرائیل نیز به ناچار از مرگ فتنه خبر دادند و فتنه گران مانند اسب های درشکه که وقتی به سربالایی می رسند و از حرکت بازمی مانند یکدیگر را گاز می گیرند، به جان هم افتادند و برخی از آنها هم برای بازگشت دوباره به عرصه سیاسی کشور
- که آرزویی محال است- کاسه گدایی به دست گرفتند و... این سرانجام سران وطن فروش فتنه بود. عبرت گرفتنی است! نیست؟!
و اما، خداوند تبارک و تعالی مجازات سخت تر و سنگین تری برای مدیران بیرونی فتنه در نظر گرفته بود. به حال و هوای این روزهای آمریکا، اسرائیل، انگلیس، سران دیکتاتور و خودفروخته برخی کشورهای عربی نظیر مصر، تونس، یمن، اردن، عربستان، الجزایر و... نگاه کنید. آنها که همین یک سال و چند ماه پیش با کلید زدن فتنه 88، خواب پایان دادن به حاکمیت اسلام ناب در ایران را می دیدند، امروزه با وحشت و دلهره ای پنهان نکردنی شاهد فروپاشی حاکمیت های وابسته به خود در منطقه هستند. نتانیاهو که سال گذشته با افتخار!! اعلام کرده بود «اصلاح طلبان در ایران، بزرگترین سرمایه اسرائیل هستند»! امروزه از خیزش اسلامی ملت ها در خاورمیانه به وحشت افتاده و جیغ بنفش می کشد که
«خمینی بار دیگر در خاورمیانه به صحنه آمده است». نخست وزیر انگلیس، از شکل گیری غیرقابل پیش بینی(!) دولت های اسلامگرا در منطقه به وحشت افتاده است و اوباما که تا همین چند ماه قبل، با تحسین و تقدیر از موسوی و خاتمی و کروبی به عنوان «کسانی که در مقابل اسلامی بودن حاکمیت ایران قد علم کرده اند» یاد می کرد و با محکم کردن گره کراوات خود می گفت؛ «آمریکا وظیفه دارد با تمام توان خود از آنها حمایت کند»، امروزه با دلهره ای مثال زدنی شاهد خیزش ملت های مسلمان علیه دولت های دست نشانده آمریکا در منطقه است.
راستی به یاد دارید که در جریان فتنه 88، همین آمریکا و انگلیس و اسرائیل و سران دست نشانده مصر، تونس، الجزایر، یمن، اردن، عربستان و... با چه ذوق زدگی به حمایت از فتنه برخاسته بودند؟ و چه سخاوتمندانه به پای موسوی و خاتمی و کروبی دلار می ریختند و تمامی رسانه های خود را برای دروغ پردازی و توهم پراکنی علیه جمهوری اسلامی ایران به صف کرده بودند؟! این روزها قیافه همه آنها نه فقط دیدنی، بلکه خندیدنی است! نیست؟!
به قول امام راحلمان(ره)؛ آمریکا شیطان بزرگ است. حالا به آیه 48 از کلام خدا در سوره مبارکه انفال توجه کنید؛
اذا زین لهم الشیطان اعمالهم... یادآور هنگامی را که شیطان اعمال آنها را در نظرشان نیکو جلوه داد و به آنان گفت؛ امروز هیچکس بر شما غلبه نخواهد کرد و من -شیطان- در کنار شما هستم، اما هنگامی که دو سپاه اسلام و کفر با یکدیگر روبرو شدند، شیطان پا پس کشید و- خطاب به کفار- گفت؛ «من از شما بیزارم، من چیزی می بینم که شما نمی بینید...»
... و تو، ای خدای بزرگ! چقدر مردم ایران را دوست داری...(حسین اقا شریعتمداری)