ایام کنکور برای همه انهایی که از از این معبر گذشتند ، تداعی خاطرات خوش وناخوش را مینماید.

من وخواهرم که یکسال پشت کنکور مانده بود ، باهم درس میخواندیم.بدون انکه یکساعت به کلاسهای خصوصی رفته باشیم.

علیرغم اینکه من هم باید برای دیپلم میخواندم هم برای کنکور .من به قبولیم اطمینان داشتم.ولی خواهرم  زیاد اطمینان نداشت .خیلی تلاش میکرد.شاید من یک سوم او هم درس نمی خواندم.مدام سبوس برنج را دم میکرد ومیخورد.

میگفت برای حافظه خوب است.مرحله اول هردو قبول شدیم.کسی نبود که برای انتخاب رشته کمکمان کند.خودمان دو تایی این کار را انجام دادیم.

کارنامه مرحله دوم که امد دستمان ، چهل پنجاه تا از ستونها خالی بود.یعنی ما نمی توانستیم ان رشته ها را انتخاب کنیم.حالا شانس اوردیم قبول شدیم.

روزی که قرار بود نتایج مرحله دوم اعلام شود من و شوهر خواهرم با هم به مطبوعاتی رفتیم.

نتایج رشته ما عصر اعلام میشد. تا روزنامه ها بیاید شب شده بود.

تعداد زیادی پسر ، روی کاپوت ماشین داشتند  روزنامه را نگاه میکردند. دامادم رفت جلو  و وسط انها.

کمی بعد فریاد زد قبول شدی. قلبم نزدیک بود بایستد.انگار پرواز میکردم.یکدفعه نمیدانم چی شد که خودم را لای پسرها دیدم وروزنامه هم دست من .وهمه هم با تعجب به من نگاه میکردند.من که تازه متوجه شده بودم چکار کردم با خجالتی از کنارشان رفتم ولی زود فراموش کردم .از ذوق داشتم می مردم.واقعا حس خوبی بود.

خواهرم نیز قبول شده بود.

بعد کنکور  قبل اینکه قبولی ها اعلام شود ،همیشه به خواهرم میگفتم یعنی از این ببعد دیگه بوی مدرسه را حس نمیکنیم من یعنی بدون مدرسه طاقت میارم.اخه خیلی به مدرسه علاقه داشتم.فکر اینکه دیگه ایام مدرسه تمام شده دیوانه ام میکرد.

فکر نمیکردم که در رشته ای قبول میشوم که تا سی سال بعدش هم باید تو مدرسه باشم.

راهنمایی که بودم مدیرم منو دعا کرد.به من گفت از خدا میخواهم که یه روزی اسمتو تو لیست قبولیهای کنکور ببینم .ودعایش مستجاب شده بود. الان مدیرم همکارم هستند وامسال باز نشسته میشوند.

همه انهایی که تلاش میکنند وزحمت میکشند وقدر دان زحمات پدر ومادر باشند بدانند که با توکل به خدا واعتماد به خود، حتما موفقند. به امید سربلندی تمام جوانان وطنمان ایران.