امیر المومنین علی (ع) در خطبه 32 مردم را ابتدا به دو گروه تقسیم می کند: اهل دنیا و اهل اخرت. اهل دنیا به نوبه خود به چهار گروه تقسیم شده اند:

1. مردمی ارام و گوسفند صفت می باشند و هیچ گونه تباه کاری از انها دیده نمی شود ولی تنها به دلیل که عرضه اش را ندارند اینها ارزویش را دارند اما قدرتش را ندارند. 2. هم ارزویش را دارند و هم قدرتش را دامن به کمر زده پول و ثروت گرد می اورند یا قدرت و حکومت به چنگ می اورند و یا مقاماتی را اشغال می کنند و از هیچ فسادی کوتاهی نمی کنند. 3. گرگانی هستند در لباس گوسفند اهل دنیا اما در سیمای اهل اخرت در میان مردم انچنان ظاهر می شوند که اعتمادها را به خود جلب میکنند ومرجع امانات مردم قرار می گیرند.  در حسرت اقایی و ریاست به سر می برند و در اتش این ارزو می سوزند اما حقارت نفس انان را خانه نشین کرده و برای اینکه پرده روی این حقارت بکشند به لباس اهل زهد در میایند. حدیث معروفی است که درکتب حدیث و غیر حدیث نقل شده و جز وصایای حضرت امام مجتبی (ع) امده است به این مضمون: برای دنیایت چنان باش که گویی جاویدان خواهی ماند و برای اخرتت چنان باش که گویی فردا میمیری.