روزی خواهد امد که کودکت از تو خواهد پرسید:

انقلاب یعنی چه؟

تو میمانی و یک دنیا خاطره.

تو میمانی و یک دنیا حرف.

کودکت دوباره میپرسد:

امام کیست؟

یاد صندلی خالی جماران می افتی و اه میکشی.

دوباره کودکت سئوال میکند:

شهید کیست؟

و تو لبریز از یک حس اسمانی میشوی .

سئوالهای کودکت تورا

می برد به اوج خاطرات

مدرسه .

یاد ان معلمی که در جای خالیش ،گلی به رنگ لاله بود.

یاد همکلاسی شهیدت.

یاد باقر وعلی و هادی و رضا

یاد  خون قرمزی که روی سنگفرش کو چه ها 

شرم را بروی عشق ، هدیه کرد.

کودکم ،

انقلاب یعنی یک پرنده از قفس پرید.

وپرکشید تا به اوج اسمان.

و امام

معلم کلاس عشق،

ازادی ،

رهایی ،

او که دستان خسته مارا رساند تا ضریح  سبز آستان ازادی.

کودکم،

شهید قصه گوی زخم لاله هاست.راوی تمام درد تازیانه هاست.

قصه های انقلاب تا ابد،

با امام و سرخ جامگان خفته در مزار ، بیاد ماندنیست.