مردی روستایی ، گاو خود در اخور بست وبه سرای خود رفت.شیری امد.گاو را خورد و در جای او نشست.مدتی گذشت. مرد روستایی به اخور امد تا گاو را علف دهد.اخور چنان تاریک بود که روستایی ندانست که در جای گاو،شیری درنده نشسته است.بر سر شیر امد  و دست بر پشت او میکشید و مینواخت.

شیر در زیر نوازشهای دست روستایی ، به خنده افتاد و پیش خود گفت : راست است که میگویند ، ادمیان دوست میرانند ودشمن مینوازند.اگر میدانست که چه کسی را مینوازد، زهره اش پاره می شد و جان میداد.

اری ادمی گاه ارزوی چیزی یا کسی را میکند که اگر حقیقت ان چیز را میدانست و میشناخت ، میگریخت و چون دشمن خویش را نمیشناسد، گاه عمر خود را در خدمت او صرف میکند و در همه عمر عاشق اوست.